New World / Sin-se-gae / Sinsegye (2013)

New World (Sin-se-gae) is een typische genrefilm uit Zuid-Korea, namelijk de misdaadthriller. Ook invloeden van buiten het Koreaanse schiereiland zijn duidelijk merkbaar, waaronder de fenomale 'Infernal Affairs' trilogie. Misschien bereikt New World niet het niveau van deze trilogie of bijvoorbeeld een 'Bitterweet Life', het is wel een enorm strakke film met prima acteerprestaties, heerlijke gevechten en weet weer een op en top onderwereld-sfeertje neer te zitten.
Grote naam is natuurlijk Choi Min-sik die met zijn rol in 'Old Boy'een prestatie van formaat neerzette, maar protagonist Jung-jae Lee doet het helemaal niet zo slecht. Misschien komt hij soms wat mat oevr en lijkt zijn gezicht niet altijd een grote verscheidenheid aan emotie te tonen, op de momenten dat het er echt toe doet wordt zijn personage erg intens.Voeg daarbij het degelijke plot (eer, verraad, wraak, mollen enz) en drama die nooit te melodramatisch wordt en eigenlijk hebben we gewoon wederom met een sterke Koreaanse productie te maken.

Nog een kleine kanttekening; de epiloog was zoals wel vaker in Koreaanse producties lichtjes overbodig.

Films over het Bloedbad van Nanking

In mijn vorige post over Zhang Yimou noemde ik zijn werk 'Flowers of War', een film die een zeer duistere periode van China belicht; het bloedbad van Nanking. Tijdens het bloedbad van Nanking worden in 1937/1938 ca. 300.000 (Japan ziet het anders) burgers op de meest gruwelijke manier vermoord door het Japans Keizerlijke Leger binnen maar een aantal weken tijd. Wat er allemaal precies is gebeurd is voor een  deel nog altijd onduidelijk en is niet zomaar even kort samen te vatten maar feit is wel dat tot op het heden het voor China vaak nog een te pijnlijk onderwerp van gesprek is en voor een groot deel verantwoordelijk voor de nog altijd zeer koele relatie met Japan. Na het uitkomen van het boek 'The Rape of Nanking' van Iris Chang (over het leven en tragische zelfmoord van Chang is ook weer zoveel te zeggen) in 1997 kwam er relatief veel internationale aandacht over deze vergeten Holocaust. Eigenlijk is er decennia niet over gesproken en pas de laatste jaren duiken er  films op over dit gitzwarte onderwerp. 'John Rabe' en 'Children of Huang Shi' zijn internationale producties maar de meest indrukwekkende komen uit China zelf. The Flowers of War (Jin Ling Shi San Chai) heeft zeker sterkte momenten met memorabele actiescènes en een enorm heftig verhaal, maar de meest indrukwekkende en realistische film is van regisseur Chuan Lu.

Nanjing! Nanjing! of 'City of Life and Death' is een ijzersterk meesterwerk dat geheel in zwart-wit is geschoten. De film is gruwelijk, heftig, emotioneel en groots tegelijk en bevat hiernaast ook nog eens zeer overtuigende gevechtsscènes. Verwacht trouwens niet een verhaal om één hoofdpersoon heen met veel melodramatische ontwikkelingen want de film focust zich meer op  gebeurtenissen dan op emotionele binding met de karakters.City of Life and Death laat zien hoe gruwelijk de slachting van Nanking is geweest en zorgt zelf misschien in West-Europa voor meer kennis over deze tragedie, veel mensen hebben er in deze contreien namelijk dus nog nooit over gehoord. Één van de allerbeste oorlogsfilms!

Mijn recensie City of Life and Death

Zhang Yimou en zijn muzen

Zhang Yimou is één van de grootste  regisseurs die China kent en behoort tot de 'Vijfde Generatie'. In het kort houdt de Vijfde Generatie in dat na de Culturele Revolutie de focus op het socialistische heldendom verdween en kwamen Chinese regisseurs met een andere kijk op hun land.
Met 'Het Rode Korenveld' brak Zhang Yimou meteen wereldwijd door en grote successen volgden: 'Raise the Red Lantern', 'The Story of Qiu Ju' en 'Shanghai Triad' kunnen ruwweg als zijn eerste fase als regisseur worden beschouwd. Waar Zhang Yimou ging, op film gebied dan, ging ook zijn muze en tevens geliefde Gong Li.

Zij speelde in vrijwel al zijn eerdere grote producties. Een volgende fase breekt aan voor Zhang Yimou waarbij ook meteen zijn muze  plaats moet maken voor de jongere Zhang Ziyi. Zij speelt in onder meer 'The Road Home', 'Hero' en 'House of Flying daggers'. Zhang Yimou maakt hiermee een enorme switch naar een enorm martial arts spektakel in de vorm van een trilogie.

 In het afsluitende 'Curse of the Golden Flower' is opnieuw een hoofdrol voor Gong Li weggelegd. Opvallend is dat beide actrices enorm zijn doorgebroken in de films van deze grote regisseur en  vervolgens beide actrices samen straalden  in het fenomenale '2046' van Wong Kar Wai',  Gong Li in het fantastische 'Farewell My concubine' uit de jaren '90 en Zhang Ziyi in het visueel indrukwekkende 'The Banquet' hun heldenstatus eer aan doen maar buiten het vasteland maar weinig echt veel succes kenden. Hier werd wel zeker een poging toe gedaan want met 'Memoirs of a Geisha' zitten beide actrices in een enorm internationaal succes waar ze beide eenJapanse geisha speelden (waar ook weer genoeg over is te zeggen). Buiten de Aziatische invloedssferen probeerde Gong Li probeerde het nog wel in Hannibal Rising, Zhang Ziyi samen met Dennis Quaid in 'Horsemen' maar succes bleef verder uit.

Het wordt ook  een jaar of 5 stil rond Zhang Yimou (al moeten we de openingsceremonie van de Olympische Spelen in 2008 niet vergeten) en komt dan terug met het mooie maar minder bekende 'Under the Hawthorn Tree', het groots opgezette Nanking-epos 'Flowers of War' en  in 2014 met'Coming Home', een film waarbij eigenlijk alles weer samenkomt. Gong Li speelt wederom de hoofdrol in een verhaal dat zich afspeelt na de Culturele Revolutie. De cirkel lijkt compleet....

2016: Zhang Yimou komt met een film genaamd 'The Great Wall' met internationale sterren als Matt Damon, Willem Defoe en Andy Lau maar zonder Gong Li of Zhang Ziyi.

Hope / So-won (2013)

Dat Zuid-Korea een sterkte reputatie op het gebied van 'drama' heeft is inmiddels wel bekend. Bekende films als 'A Moment to Remember', 'Oasis' en 'Castaway on the Moon' zijn maar enkelen van dit genre dat ijzersterk vertegenwoordigd wordt in dit Aziatische land. De films zijn vaak enorm aangrijpend en heftig maar tegelijk dusdanig melodramatisch dat deze films niet voor iedereen zijn weggelegd. De aanzwellende muziek en kleding dat altijd rechtstreeks uit de stomerij lijkt te komen kunnen bij een aantal mensen wel eens ervoor zorgen dat het glazuur van de tanden springt. Wanneer je dit voor lief neemt en er eens goed voor gaat zitten zul je ontdekken dat er tegelijk iets magisch in schuilt. Het laat je niet meer los en trekt je daadwerkelijk mee de wereld van film in en de band die je vervolgens vormt met de hoofdrolspelers is iets compleet unieks.

Zo ook bij So-won ('Hope') een zeer, zeer aangrijpend en heftig verhaal over een jong meisje dat op weg naar school verkracht en mishandeld wordt. De opening van de film is meteen al typisch Koreaans de kennismaking met de hoofdpersonen is altijd wat op een ongemakkelijke manier met verkeerde humor en wereldvreemde personages en overdreven acteerwerk. Maar dan barst het verhaal los, gebeurt het onvermijdelijke dramatische en word je als kijker gewoon meegesleurd in het gezin dat deze verschrikkelijke ervaring met elkaar moet zien te verwerken. Wat zich ontvouwt is dit keer niet een thriller achtige zoektocht naar de dader maar een werkelijk ijzersterke film over  (verwerking van )trauma en het omgaan met emoties binnen een gezin. De karakters worden echt, het verdriet is voelbaar en de kleine mooie momenten doen je onbewust glimlachen. 'Hope' is daarentegen geen makkelijke kijkervaring want mede door het fenomenale acteerwerk van de jonge Lee Re, Sol Kyung Gu en Uhm Ji won is de pijn bijna letterlijk voelbaar.
Toch is de film niet alleen zwaar, het is tegelijk een zoektocht van een vader die er alles voor overheeft om zijn dochter weer de oude te laten worden en maakt daardoor zelf ook een enorme verandering door. Met recht draagt de film dan ook de titel 'Hope', hoe donker de wereld ook is, die kleine glinstering laat zich nooit doven.

Regisseur Lee Joon-ik, vooral bekend van The King and the Clown, zet met dit hartverscheurende drama een prestatie van formaat neer. Een film die je simpelweg moet zien.

De opkomst van de Aziatische cinema - introductie

In de eerste jaren van het nieuwe millennium is er een enorme opleving van de Aziatische cinema en cultuur in Nederland. Vooral dankzij het spektakelstuk 'Crouching Tiger, Hidden Dragon, van Ang Lee raken Nederlanders in de ban van de Oosterse film, met name op martial-arts vlak. De trilogie van Zhang Yimou (in mijn ogen nog altijd de ultieme films op dit vlak)  doet hier nog eens een schepje bovenop: Hero, House of Flying daggers en Curse of the Golden Flower. We laten ons verwonderen door de prachtige esthetiek, de grootse choreografische gevechtssequenties, de weelderige kostuums en historische settings. Rechtstreeks gevolg hiervan isdat de aandacht in het Nederlandse filmlandschap zich meer lijkt te focussen op Azië. Hiernaast verschijnt in 2000 het meesterlijke 'In the Mood for Love' van Wong kar-wai die ook al de harten van de filmliefhebber sneller deed kloppen. Mede doordat er verschillende iconische films juist in deze periode opduiken beseft de wereld en ook Nederland dat we met wat bijzonders te maken hebben

Vanuit het niets dringt ook opeens de de Koreaanse cinema in ons platte landje door. Het fenomenale Old Boy in 2003 van Chan-Wook Park lijkt het begin ('lijkt' want Sympathy for Mr Vengeance was al eerder uitgebracht) van een compleet nieuwe Zuid-Koreaans genre, de wraakfilm. Dergelijke films schieten uit paddenstoelen uit de grond waarbij The Man from Nowhere, I Saw the Devil en A Bitterweet Life  ook nog eens ijzersterk zijn.
In tegenstelling tot de Koreaanse en Chinese cinema genieten films uit Japan al veel langer een grotere populariteit,  natuurlijk mede door legende Akira Kurosawa maar Japan kent een zeer lange lijst van gerenommeerde Japanse regisseurs van wat langer geleden. Vervolgens stonden ook weer modernere regisseurs op, met name de Japanse horror en gewelddadige films van Takashi Miike lijken tot het Westen door te dringen. Hirokazu Koreeda ontpopt zich als waar arthouse fenomeen en de anime van studio Ghibli (Spirited Away, Princess Mononoke) betoverd de gehele wereld. Natuurlijk heeft ook de Chinese traditie (de welbekende 5de generatie van onder meer Zhang Yimou en Chen Kaige) wel eerder voet aan de grond gekregen in ons land, maar de interesse verdween ook relatief snel.

Al met al ontstond er een lichte Aziatische hype waarbij de films ook opeens in grote getalen in de winkels werden aangeboden. Dit waren wellicht ook de hoogtijdagen van de DVD in het algemeen want niet veel later viel de ene na de andere winkel om maar dat terzijde. Zo plots als de interesse er was, zo geruisloos is deze eigenlijk ook weer verdwenen. Uitzonderingen daargelaten, de nieuwe van Koreeda zal altijd in de Nederlandse bioscopen verschijnen, Hsiao-Hsien Hou weet ook altijd de aandacht op zich te vestigen maar voor het grootste deel horen we maar weinig meer over nieuwe Aziatische producties. Vandaar dat ik ook deze Nederlandse blog wil beginnen met nieuws over Aziatische films en series. Er is zo veel meer dan de meeste Nederlanders weten en bovenal, er zitten echte pareltjes tussen! Maar ook het Koreaanse drama (zowel film als serie) is een enorm begrip (A Moment to Remember, The Classic) maar hier nauwelijks doorgedrongen. Beetje bij beetje zal ik proberen inzicht te verschaffen in de filmgeschiedenis, hedendaagse films, acteurs en actrices en alles wat met Aziatische film te maken heeft.